der styre du henne ’ki vissar en alder va.“ Gyllenløva lydde ’ki ette dessa, anna hogde te Merrenn me Sporo. Derme flaug Merre ende i Vere; Salgjurdsle aav, aa Gyllenløva taa.
„Sjaa der Gapen!“ sa’e Guten. „De gikk som e sa’e lell. Har du no Raim aa Syl, so me saa gjera att Gjurdsle?“ Nai, Gyllenløva hadde daa ’ki de. „Men koss raisande Kar e du daa, som inki har Raim aa Syl?“ sa’e Guten.
Daa Gyllenløva skildest ve Guten, ga han hono ain Gulldukat, fyr alt han hadde hatt Løgju aat hono.
Ai Gong paa sama Raisunn kom Gyllenløva fram um ain Bjørkjeholt. I dessa Holte sat ain Gut aa spikka Soplingris me slik ain nauende fin massingholka Tolekniv. Gyllenløva sette se neme Gute aa svalla ve han. Guten va daa te aa stelle me Rise aa la’e Kniven sin neme se. Me’a va Gyllenløva so illande snøgg aa kjekste Kniven hass te se aa gjoymde han. Guten sakna trast Knive sino aa tok te aa skø’a aa laite rund ikring se, aa glainte stygt paa Gyllenløva. „Kaa e som kjem aat de?“ sa’e Gyllenløva. „Kaa stire du ette? „Ette Knive mino,“ sa’e Guten. – „Kanskje du tenkje e ha tiki han?“ sa’e Gyllenløva. – „Aa nai, svara Guten,“ de tenkje e inki; men hadde e vore aisemal, so hadde e hatt han.“
Fanitullen. I Larsgard i Hove va de Barsøl ai Gong, aa i desse Lagi va de tvaa Kara som aitte Aadne Syndrol aa Levord Haga. I dai Ti’enn naar de va Barsøl hjaa go’e Folk, vart haile Sokne innbe’e. Desse Karadn voro Uvini, aa daa dai hadde faatt i Huvu, bruto dai laust aa vilde avgjera Uvinskapen der. Kjømaisteren saag koss de vilde bera te aa aatvara dai aa sa’e: de fær ain laakle “Ende me dikka. Dai vilde inki ly’e ette desse men ruko te aa slaast so de va raint taa Lagi. De laag ai Tunne ute i Garde, som Folki hadde tiki upp, aa de va ai Tunne, som kallast Svaintunna i dai Ti’enn. Kjømaisteren vart vare ait Liknils,
