aa alt vart stilt aa kurt. – Lite ette den Tie, daa Tjuven sto hjaa Lybekki nordafjells, kom han tevland inn te Kjeringenn hass i Lybekk, so Svaiten silte taa hono aa me Tjuvebyrdenn paa Ryggi. „Her e de, e ha stole ifraa de,“ sa’e han. „Aa ja set ne Byrde di aa rais so te Helvitis,“ sa’e Kjeringi. Me di sama kasta han ne Byrde aa for som ain Kvirvil te Dynns. Solaise fekk Lybekken att, de han hadde mist, men han sa’e se’a, at um de skulde høve, at de vart stole ifraa hono alt de han aatte aa hadde, aa um han so skulde staa att nakin som Naale, so vilde han lell inki hava ettegjort mair.
Finnekula. De høve stundo, naar ain slagta Krytyr um Hausten, at de finst noko runde Haarklumpa, i Indr’enn. De ha vore Folk, som ha sagt, at slike Klumpa era Finnekulu, aa at dai bi utskotne taa Trøllfinno paa sovoren Maate. Naar Trøllfinnen e paa ai Ulune aa vil te gjera vondt Folk ell Krytyr, elta han se fyst ihop ai rund Kule taa Rainshaar, aa se’a kline han ho over me noko saigt Sly, aa legg ho so i Sole aa turka ho, so de kjem Liku te ai graa Eggjeskudn utapaa. Naar ho no sovore e rai’ug, passa han ain Dag, naar han fornem de gaar myki Kvirvilvinda, aa stelle se baint imot desse rangsøles, blæs tryaa Gøngu paa ho aa sløngi ho rangsøles midt inni Kvirvilvinden, i di han ropa paa ain taa dai støste Dævlo. Derette so kvingla ho i Kving aa i Ring, høgt aa laagt, over Haug aa Hamar Berg aa Vatn, te ho raaka paa ænkort kvekt, Menneski ell Dyr. De som daa fær ho i se bi nau’ele sjuk taa Vomberenne, aa stundo stupe dai stokkdau ne, men daa ha ho mest gingi tvert igjøno Hjarta aa Lunga. Naar Dyr bi fligin taa Hu’e, visa de se ain kolblaa Flekk baade utav aa inna der, som ho ha gingi. Fa’a dai ho i Skrove, so faa dai Skrovrenne, men dai di daa go att, naar ain skjev lite taa ai Finnekule aa giv dai inn. Desse, som hava gingi tvert igjøno Dyre, finnast paa Marken aa era best te
