hitte ain, som kunna gjera ette, aa ain slik Kar va den Ti’e tebuars norda Fjelle aistane. Mannen tok daa Nisteskreppe aa Ski’u aa Stav i Hønde aa hadde se i all Nau’syn i Vegen te dessa ve’gitne Ettegjerare. Nordover kom han daa hail aa helden aa raaka paa Karen, aa han va rai’ug te gjera ette paa Timen. Ettegjeraren aa Lybekken gingo daa tvaa allaine burt i ai Setustugu, aa der laga hin te ai Kontrakt aat dai Ljøte, som dai fyst maatte skrive Nøbne sine unde baa’e. So tok Ettegjeraren te me mange Bøni aa Grai’u, aa Lybekken sat ve Borde aa skulde vera rai’ug te Tjuven kom, for daa skulde de bi Overhoyring. Um ait Bil høyrde dai slik ain Dur, at de va verre en daa Folk kjoyre me mange Kjerra ette ai Staingutu ell paa Tela um Hausten; de likna se helde te som daa ai Stainmerr[1] avlesse, ell ai Stainskri’u kjem ramland ut over ait Berg. Duren kom nemmar, aa teslutte hadde de ’ki vore Naa aa hoyrt Manns Maal taa Braki, aa Stugu tok te aa ristast aa skakast som ai skarve Taine. Take lyftest høgt ifraa, Laire druste i Paise aa Veggidn grisnast, so de va store Gløpudn imyljo kort Umkvarv. Teslutte sto Tjuven midt paa Golve aa va so fælt stygg aa uppøst, at Lybekken nogg aa skolv som ai Lauvblokke, der han sat. – „No fær du te aa rekne upp, kaa som e burte fyr de daa,“ sa’e Tjuven. Lybekken sa’e daa te mangt aa myki, aa Tjuven sto ve alt. Teslutte sa’e han „no e de ’ki mair.“ „Jau,“ sa’e Lybekken, „de e ain Lauvsnol atte.“ „De lyg du!“ sa’e Tjuven aa trødde ne’i Golve, so Stugu ristest aa Lybekken kvakk, so han spratt høgt i Vere. Me di sama raiste Tjuven att me sama Dure, som daa han kom,
- ↑ Ei Greida til at føra burt Stein naar dei brjota upp Nylende. Steinen verd ladd upp paa ein Trelemm, og so skrider denne utfyre Bakken paa Stokkar. Han braadstadnar ve Enden, og ved di rjuka Steinarne utor me stort Brak.
