tok endaa ain Flokk Drauga sø over Holsise aa raiste so langt sø-te, at dai inkje fluto attende paa Kyrkjegarden fyrr Dagen spratt. Solaise daga ain taa Draugo uppe aa vart inki lenger usynle. De kom daa ai Skrubbeskrai aa fekk sjaa han, aa dai toko aa rivo han sundt, so de synte inki anna atte taa hono en berre lite Føn.
Ain Dag i Jolo sat Rabben aa rugga se fyr se sjøl inne i Stugunn paa Nørstegard aa knista aa lo ve se sjøl. „Kaa læji du aat?“ sa’e ain ve han. „Aa ho Aase sø paa Mehus slo ne Sø’gryta si.“ No la’e de te mange Guta aa vilde sjaa, um de va sannt detta, som Rabben rudde um. Daa dai komo dit, ga ho Aase paa sopte ihop Sø’e paa Golve.
Rabben va ain Trøllkar, men han totte, at han kunna for lite taa Trollskap. Han vilde daa raise te Finnmarkenn te Finno fyr aa lære mair taa Svartebokenn hjaa dai. Men han hadde no fyriaat lært so myki, at han kunna faa Dævelen te skjusse se fraa Hole aat Finnmarkenn. Han staig ende upp, sa’e han, paa denna Skjussen i Kvamme. Derme spurde dai han, um Dævelen tok han so ende upp, at han inki tok han ne’aat nokon Sta’n me Føto. „Aa jau,“ sa’e han, „men de va ’ki hughailt anna Føtadn mine skadda nepaa lite paa Kvammskampe.“ So va han i Finnmarkenn daa inna ait halvt Jamdøger, aa raakte de Ærend, han raiste ette.
Um Lybekken. Baint ne’unde dai Gørdo, som aite Solhaim, ligg de ain liten laakle’n Plass, som dai kalle Lybekk. Der budde de fyr ai lang Ævu se’a ain Mann, som dai kalla Lybekken. Han vart aigong stygt skamstolen, aa Tjuvadn hadde fore so ljøtt aat hjaa hono, at dai hadde tiki ifraa hono snartaat de han aatte baade te Mat aa Klæ’u. Han gruna aa gruna, kor Tjuven skulde finnast; sjøl tevlde han aa laitte aa fekk are me se te gaa Burgong ette di, som burte va, men dai kunna ’ki hitte ell faa attespurt nokon Ting. Teslutte vart han teraadd, at han skulde prøve
