han hadde ’ki Magt te koma inn um, aa de fylgde me hono ain fæl Tev. Han hadde tiki paa se Presteliku, men hadde inki vore go te gjoymt Klønadn sine.
„Kaa vilja de me?“ sa’e Tremen. – „Du ska skaffe me att ain Pe’ingsekk, som ai Gong vart nesøkt i Sjøe fyr me, daa e kom att fraa Høgskulunn dina i Vittenberg,“ sa’e Presten. Derme kvarv han radt aa va burte noko Augneblik. So kom han attende skarkand me Sekki aa stoytte Pengadn aav ne paa Golve; de va berre Sylvpe’ing dai hadde daa maa veta. Imyljo desse va de ai stor Sylvkrune; den kara Presten ette, men den Vonde tok ho att, fyr di han skulde ’ki hava ho, sa’e han, han hadde ingin Tenest gjort hono. Solaise fekk han ingin Pe’ing atte taa hono. – No skunda Presten se aa tok te me Bindingenn, som me gjerest ve nie Bøni. Me’a dai tryaa fyste Bindingsbønidn fyregingo, vart han usynle aat Knjøno, ve dai tryaa are burte te Mjaalivs, aa ve dai tryaa sidste søkk han mair aa mair ne; men ve sidste Bindingsorde, aa ve di Presten gjorde nie dubbelte Krossa, kvarv han hailt upp burt, so neme som de laag att ain liten Fønhaug, aa so kom de slik gryskile Naaluft aa Utev attende taa hono.
Ve dette lærde Kariguten so myki, at han bala paa aa loyste Tremen ender og daa, naar han vilde raadspyrja han um noko. De fortelst endaa de, at han skulde vorte ille ute taa Dævele paa Haimvegi fraa Preste, me’a han raiste over ain Aas, taa di han inki hadde lært Bindingi godt, mindre hadde han væl inki ænsa han.
Lars Rabben va Gravar i Hole. De hende se ai Gong, me’a han tok upp ai Greft, at han vilde prøve aa gjera se syn. Han hadde hoyrt, at ain skulde bi de, naar ain tok ait Lik aa sette paa kor Le aat se aa ait baint uppaa, aa smette se daa ne i Rume myljo, desse tryaa Likkisto aa laag der te ain fekk dorme. Han gjorde daa so, „men daa e vakna,“ sa’e han, va de skikkele mangment umkring me me Drauga aa slikt. De
