Um Svartekønste aa Svarteboki. De va ain Prest som skulde vera ovsterk i Svartebokenn. Han hadde vore paa dai Vittenbergske Negangsskulunn, aa de sto som ai Hæle, at han skulde vorte den sidste i Dydne, daa dai raiste utatt taa Negangsskulunn. For den sidste fall Tremene te fyr si Umak me Lærdome desse. Men au slapp daa fri ængorlaise, aa ain a’n vart ette i Hurde, aa den fekk Vondin. Denne Præsten hadde ain Skule, som kallast Kariguten. Han vilde endele faa lære Svartekønste taa Preste desse, aa fekk daa nø’ga Presten te aa lære se noko taa Konstenn dai. – Baae tvaa Karadn gingo daa uppi Kyrkja, aa Presten for daa aat som her ette kjem. Han gikk midt fram fyr Altare aa slo ain stor Kritring umkring se aa han, aa tok te aa mana paa Tremen me nie Bøni or Svartebokenn. Daa han hadde lese upp dai tryaa fyste, sa’e han te Karigute, at han skulde sjaa burt i Kyrkjedydne, um at han nam noko, men Kariguten svara, at han saag inki. So gikk han attende te Preste aa inn i Ringen. Presten las daa upp dai are tryaa Bønidn taa Frammaningenn aa ba atte Kariguten skø’a ette burt i Dydne, um han saag noko te hono. „E ser enno inki,“ sa’e Kariguten aa gikk attende. „Ja so maa du staa her role“, sa’e Presten. Hell aa ver snøgg, aa sjaa burt i Dydne enno ai Gong. Ser du noko no? „Jau, svara Kariguten snøgt, „haile Nasakamben staar iloga.“ „Skund de hitatt inn i Ringen daa,“ sa’e Presten, aa me di sama kom de ain gryskile Sus over Kyrkja som ain fæl Kvirvilvind, so haile Bygna’en dirra aa Klukkebellidn govo Ljø, aa de grisnast i kort ainaste Veggjemot aa Fjølamot, so ain kunna sjaa baade Himil aa Jord gjøno Glesudn. Paa Rappe sto daa den Vonde frama Ringen;
