De va ain Mann, som va ve Kvedne ain Kveld,
aa i di Kvednahuse maatte ingin vera ell la Kvedne gaa,
ette de va myrkt, for daa vart Grimen sinna, naar han
inki fekk Nottero. Dette vart Mannen aatvara um, men han
vaatta de inki, aa tenkte berre paa aa saa Mælden sin
rai’ug. Daa de lai lite paa Notte, hoyrde han slike
svære Slarka i Vatne, aa so ga de noko drjuge Svarpa
inn i Veggidn ender aa daa. Um ait Bil sprang Hurde
upp, aa Mannen fekk sjaa ain Skalle, som fyllte ut
haile Dydne. Huku naadde ne paa Durstokken, Enne
uppunde Durgaupa, aa Kjakadn follo tett ette Durski’o.
Augudn voro stor som Borddiska, aa i Kjafte va han
svart som Bik. Der sto daa Trølle ait Bil, glainte
aa gapte, aa le’a paa Skallin. So sa’e de: „men de,
va ain Skalle de, Mann!“ Mannen vart so forfæld, at
han inki viste te se, aa han hadde daa vore huga te
sloppe utatt, men Hurde vart attehelden, aa der laut han
staa haile Notte. Stundo ristest Kvednahuse fram aa
attende som ait Saald, aa stundo vorto Kvednadn sta’helden,
aa assimyljo vorto haile Gaupa taa Mjøl blesen
baint i Augudn paa hono. Daa de tok te lime fyr Dagi,
slapp han endele utatt aa skulde daa ta Sprange upp
igjøno ain Bakki, men i di sama fekk han ai taa Mjølhito
sine baint over Nakkin, so han stupte aat Vegi.
Han kravsa se attpaa Føtadn, aa atte Sprangs. Daa
hoyrde han at Grimen ropte: „hailskinna slepp du no,
men kjem du att oftar so, so kanski du fær ait brote
Bain, som kan minne de um, at du va me te Main.“
Sovoren va Fossegrimen naar han va uppøst, men han tede se arelaine, naar han vart mefaren, som han totte godt um. Han likte so godt Spikikjøt, aa naar dai kasta noko taa di te hono, so kom han snart upp paa ain Stain uti Aa’nn me Felunn sina, aa let daa lite aa lengi, ette som Kjøtmolen va stor aa go te. Va de ain’som vilde lære aa laate taa hono, so maatte han ha me se ain Fena’kjøtlem, som han kasta burtunde Fos-
