Ain Joleftan kom de raisand ain Fatimann, som hadde Hund me se, aa ba um Hus. Mannen svara: „de kan du gjedne saa, men me maa alle ryme or Stugunn i Kveld, sor Rai’e kjem. Jabnast raise me aat Fjøse.“ Fatimannen skyssa aat dessan aa sa’e, at han vaaga se me di, aa va de inki noko anna, so trudde han inki de skulde staa paa, let han um. Hine rymde ut trast um Kvelden, aa Fatimannen vart aisemall me Hunde sino. Men no vart han hugvill aa viste inki, kaa han skulde finne paa. Inki va han huga te aa giva se i Kast me dai, for han viste kaa som baudst daa, aa gjedne vilde han saa sjaa dai me, taa di han jabnan hadde høyrt Rø’u um dai. Endele kom han isinne aa krjøpe upp i Take aa gjoyme se der, aa der laag han aa skottra ne’att tidt aa traatt, um de inki skulde fara te koma ænkort, for han totte dai vorto drygne, fyrr dai komo. Han va, so han spratt, taa di Ræddhugin vilde taka han stundo, aa han hadde drigi se inn i ait Smette me noko Rask attfyr se. Umhuga vart han me, fyr di han skulde liggje aa plagast der paa Otte haile Notte aa inki saa sjaa noko. Men rett som de va, høyrde han noko Skraal aa Rungl, aa daa drog han se inn igjøno Smette, so han hadde so nær dotte ut over Himlingi. Stuken utafyr vart sterkar aa sterkar, som de hadde vore ai Bruraferd. Teslutte komo dai inn braskand ait hailt Fylgje aa toko te aa fagne se taa alle Slag. I desse Fylgje va de ain, som dai kalla Trond Langtønn; han va so gamal aa laak, at dai matte bera han inn, Me’a han sat ve Borde, kunna Fatimannen godt sjaa, at han hadde ai Tønn, som naadde radt ne paa Borde, aa alle hine ropte, at dai skulde skjenkje hono Trond. Aa han naika alder Glase. Fatimannen hadde si go’e Moro uppi Taki, aa de sama hadde dai, som voro nere, dai drukko, dansa aa kaata se. Men som dai laika paa de gruskast, hyste Mannen paa dai Hunden sin, som hadde liggi inna Paisen fyrr; han va ’ki ill te faa, men rende paa dai, som han hadde vilja rivi dai sund alle
