aa so kom ho burt aat Sængenn te aige ve han. Hatt let ho haldast me se ai Stund, han likte ho aa totte ho va væn. Han hadde ai lang Le’raim te Livgjurd; den tok han aa sløngde umkring Gjenta aa rykkte ho upp i Sængi te se. Odde paa Knive hass sat utigjøno Slire, aa daa han drog ho innaat se, ripla ho se taa Knivsoddenn i den aine Hønde. I di sama kom Mor henna att or Mjølkebu’enn. Ho vart ill paa Gjenta aa paa han aa sa’e: „fyr alt du gjorde no fær du hava ho, naar du staala ho.“ So maatte han taka ho me se. Daa dai komo haim, skulde dai lyfte taa Klyve, aa ve di drogst Stakken henna upp bak. Han vart vare ai Rove unde Stakki, aa daa kvakk han aa tenkte, „fyr ai Gjente e ha faatt“.
Dai raadde han daa te aa gaa te Preste, aa de gjorde han aa fekk svalle ve Presten aa se’a hono, koss de hadde gingi me se. Presten sa’e, at ho skulde bi kristna, aa sette ain Dag, at dai skulde koma te hono, so skulde ho saa sitt Nabn. Dai komo, aa Presten kristna ho aa kalla ho Margit. Daa ho vart kristna, datt den lange stygge Rova taa henne, men ho vart inki lenger so væn som fyrr. Se’a lærde ho aa lesa, aa møtte Preste. Dai gifte se, men sama Armo’e va de hjaa dai; dai hadde nokle Krytir. Dai budde daa ihop ain Vet te noko lite fyri Jonsok.
Ai Gong va han i Smi’unn, aa ho kom ette dit. Han spurgde kaa ho vilde; ho gat inki, men tok ain Hestskor aa rette han ut med Hendo. „E du so sterk?“ sa’e Mannen. Ho svara „ja“, „aa so e de noko e vil be’a de um,“ sa’e ho, „du maa inki vera so ill ve me som du ha vore“. – „Nai“ sa’e han; daa vart han rædd. – „Bi me me aa gjerd Kvene større,“ sa’e ho; aa han fylgde me aa gjerde ai stor Kven. Detta va imot Kvelde, aa um Morgenen ette va Kvene full me væntblaat aa helutt Fe, so de glansa taa dai. Daa kom Mor henna aa sa’e ve dai: No sku de faa Lykke vilja de leva skikkele te samen, aa so sku de elja aa drepa men inki selja levandes.
