vilde daa upp, men han orka ’ki le’a se paa ait langt Bil. Endele kom han paa Føtadn sine, aa daa kvæsa de aa lo so grusele utafyri dai Hyttunn. Han va endaa inki bljugare; han legra se atte, aa se’a svav godt, te Sole rann uppi Ruto ovafyr Hyttunn. Men koss no detta hadde se aa inki, so va de væl Ve’en aat Haugafolki de vesle Ve’asangane, han tok um Kvelden aa brende upp, aa derme vilde dai væl gjera hono denna Praina att i Sta’en.
Haugamannen aa Skirnaguten. Ai Gong va de noko Haugafolk aa noko Kristnafolk som hadde Stølsbølu ihop me korare; dai voro likaignand i Stølsvollo dairre, aa sovore skulde ain Kar ifraa kor Lut slaa Vølladn ihop. Ain Haugamann aa ain Skirnagut skulde daa slaa desse Vølladn, aa dai toko te tile ain Sumarmorgon. Haugamannen va slik kaar te slaa, at Skirnaguten inki dugde mot hono, taa di hin slo so, at Grase flaug kringum Oyro paa hono, liksom naar de kjem ain Kvirvilvind paa ain Forkringsill, aa Forskaaradn hurra umkring Skallin paa dai baa’e tvaa. Guten vart daa so rædd, at Ørvæna tok han, aa han flaug or Von’n[1] ifraa hono aa te haimars. Som han flaug som hardast, kom han aat ai Grov, aa der vart han vare ain Tvergagut, som sto me ait Ljaaknippe unde dai aine Høndenn aa ain Strjuvundill unde dai are.
„Kvi flyg du so hardt?“ spyrr Tvergen.
Guten sa’e daa fraa, kaa som va ti’s me hono. „Aa nøgg ’ki so,“ sigi Tvergen „hjaa me ska du faa Ljaa, som du væl hjølpe de me i Kappslaatt me Haugakalle.“ Han tok daa ain Strjudott aa kasta ne’i Grove, aa helt ain Ljaa me Eggenn imot hono, me’a han, kom rekand paa Vatne aa baint i Ljaaeggi. Strjudotten halvskarst berre paa desse. So tok han ain a’n
- ↑ Naar det er fleire Slaattekarar ihop, taka dei kvar sitt Stykke av sama Storleik. Eit slikt Stykke kallast daa ei Von.
