aa se’a gikk ho utatt i Dydne, men gjorde alder noko taa se.
Rjupevai’aren. Ain Rjupevai’ar budde ainsløng i ai Bu uppi ain Aas noko upp fyr Bygdenn; der vilde han jole se dessmair um Joleftan. Daa viste han ’ki Orde taa, fyrr de kom inn te hono ai nau’sin liten Gjentevippe, aa ho tok radt te me aa sive aa sope Tufte. – „Kaa vil du her, aa kvi gjere du detta, du Vippa,“ sa’e Vai’aren te henne. „Aa jau du fær nok Fremandi Kveld, du Kar,“ sa’e ho, „her kjem Haugafolk te de aa vilja eftastelle se hjaa de. Aa e maatte raise fyri aa skipa de te, for e kan taka taa alt, som e lagt Lø’u aa Kross paa, de kunna ’ki dai. E æ taa kristna Folk, aa dai hava tiki me burt inni Haugen te se,“ sa’e ho. „Men no koma dai snart ette haile Horgi, aa Gubbin sjøl me. “ – Ho ba daa Skyttaren hjølpe se te koma fraa dai att, aa sa’ e, at han kunna taka Byrsa si, aa la me ain Sylvknapp aa skjøte Gubbin sjøl, „han e so snøgg aa kjenne,“ sa’e ho „han e myki større en hine, aa har ai lang blaagraa Tønn midt i Kjafte.“ Daa Orde væl voro utsagt, komo dai aa sessa se rundt de vesle Borde hass. No snarpa han se, aa tok Byrsa si aa skaut te Gubba sjøl, so han valt paa Tufte. Derme vart de slik Hut aa Skrik paa haile Horgenn hina, aa dai raiste ut att som fljøgande Fugl me Daukalle imyljo se. Gjenta vart att aa slapp derme fraa dai utatt or Haugi.
Haugabuferde. De va ain Mann, som hadde vore langt nord i Fjello ain Haust aa fiska, te han hadde faat Klyve full taa Fisk. Han vilde daa att te Bygdars aa haimatt. Paa Vegi maatte han liggje um Notte paa ain Støl, som han daa trudde va i øy’e, fyre di de va lengi ette Bufarhelgi. Daa han naadde so langt, at han fekk sjaa fram paa Stølsvøllen, laag Vollen utskara me so myki vænt brøndskjøldutt Fe umkring ai taa Buo paa dessa Støle. Han lyfte daa Klyve taa ve ai a’n Bu, taa di han mainte Folki voro ’ki raiste or hina enno. Han legra se der, som han va
