vi’open paa ain Krakk i alle Pløggo. Taa desse hadde dai faatt slik Nøgg i se, at dai inki voro go te leggje se te sova. Me’a dai daa soto aa svalla, kom de inn ain Fatikmann aa ba ette Hus, men Kjeringi sa’e: „E har nok me desse, som era, dai taka burt baade Benki aa Krakka i Huse.“ Fatikmannen sa’e, at det va væl, naar han berre fekk vera unde Tak, aa ba um Lov te aa gaa ne paa Laavin aa liggje der. „De kan du gjedne saa,“ svara Kjeringi, „men de staar ait Lik paa Laavegolve, aa daa vil du vist inki liggje der.“ „Like gjere daa ’ki me noko“ mainte Mannen. „Ja naar du vil de,“ svara Kjeringi, „so finn du lite For i ai taa Røno paa Laava, som du kan leggje de i.“ Me di gikk Mannen paa Laavin. Han fann Fore i ai Ron, la’e se der aa va gla ve aa vera komen unde Tak. Daa han hadde liggi ait Bil, tok de te aa ljøsne paa Laava, so han kunna godt rekna kor Tro’skia i Taki; detta kom han te aa undrast paa aa ottast, um de inki skulde koma noko verre. Me’a han laag aa saag paa Ljøskin, syntest de koma inn ait Liknils taa ain Mann igjono Dydne aa denne drog se burtaat Krakki, der Like laag. So graip han de i Hædna aa rykkte de paa Golve, aa der toko dai te aa hædnedragast. Snart va Like paa Knjøno aa snart hitt Liknilse, aa solaise gingo dai fram aa attende over Golve. Mannen vilde gjedne hava sloppe ut, men han kunna inki; naar han prøvde paa ai Le aat Laaveveggi, so møtte hine som hædnedrogust, aa prøvde han paa ai a’n Le, so voro dai der me. Men daa de saag ut te, at baae voro utarme, drogo dai se burt aat Krakki, aa den Ljøte, som Mannen hughailt mainte de va, hjølpte Like te aa koma upp att paa Krakken. Like snudde se daa solaise, at de hengde Rauve inn paa Krakkskanten men kunna ’ki mair; so vart de vi’are hjølpt taa hino, aa han saag skile, at den Ljøte tok de aa bainka de te, som de fyrr hadde liggi baade me Henda aa Føta. Daa fyst slapp Mannen ut taa Laava aa kom inn i Stugu. Folki toko daa te aa undrast aa tenkte, mun-
