go’o hjaa ai fatik Huskjering i Skardsætli’enn. Han kom daa dit aa sa’e, at han vilde hava Kjeringi te skjera den Dagen, men ho svara: „E kan ’ki koma fyrr imorgo um du so vil ta Live taa me.“ Han graip te henne aa drog ho ne aat Aa’nn, aa der batt han ho i Hesterova. So sette han se sjøl upp aa Hesten aa slo paa me ain dugele Lurk, so at Kjeringi stundo va paa Føto, aa stundo drog han ho ette Skalla, fyrdi Raipe va sett som Rennesnar over Halsen. Solaise drog han hona me se paa Aakren hjaa se sjøl. So lang Veg som de e or Skardsætli’enn aa haim i Hove, so kunna ain tenkje, at han maatte ha drepe ho, daa Rennesnare va um Halsen, men naar han hoyrde, at de va kome so vidt, at de berre høste i henne, so ottast han sjøl, at ho snart va kvitt, aa daa helt han atte aa let ho sleppe paa Føtadn.
Ai Gong hadde han vore i Skardsætli’enn ette ain fatik Husmann, som aitte Airik, aa som han hadde te go’o hjaa. Denne vilde han truge te aa koma te se aa lauve sama Dagen, men Mannen orsaka se me di, at han inki hadde Stundi te koma fyrr um Morgonen. Han graip han daa aa førde han me se ne aat Aa’nn, te han kom te Heste. No vart han me som Kjeringi sett i Hesterova, aa solaise vart han førd radt aat Larsgard. Daa han kom der me hono, att han Hesten uta Dydn me Manne i Rovunn, aa gikk inn sjøl. Mannen der, som aitte Ailiv aa va ain gohainkin Mann, tok vel imot Annfinnssæte, ba han sita paa Bordkrakki, aa gikk te Kjellars ette ai Ølskaal aa bau hono drikke. Annfinnssæten let um, at han inki fekk fordrygje se ve aa sita der aa drikke „for e har ain Grabukk ute i Hesterovunn,“ sa’e han, „aa han kunna slite se.“ Ailiv tvelte at de maatte vera noko i desse, aa gikk ut aa fann Husmannen bunden i Rova. Han tok upp Kniven, skar aav Bande aa let Stakkaren ta Foten te vare. Daa Ølbollin hadde vorte tom, vilde Annfinnssæten sjaa ut te Heste aa Bukki i Rovunn, aa han fann nok Hesten
