denna stjornin fram til sigr röyndi livsstrenginn i Danafolkit. Tapit av Noreg, hitt fátika bondaland, som do var fruktin av og medalit til dess saga, som do var Danaveldins annarr helming, - Danmarkar tap av Nord-Danmork var nært. Hvar lángt, usegjanda lángt stod inki Danaveldit frá sitt endamál! Detta laut fylla med otti — eggja til trausti. Og endalyktin vard her dann sama som so vida annan stad undir slika umstodur: folkit gekk til sig sjalft; leitadi fram, hvat dat átti; sá, hvat dat havdi verit, og fann tröyst. I dessi leitunni fann dat bland annat dat norröna bokverkit, Noregs og Islendingasogurna. Detta heimladist Danaveldit; erviordit dömdi allt lángu sidan tjodin, som havdi reist detta bokverkit, donsk; likligt og natturligt var dat difyri, at bokverkit sjalft vard dömt samaleid. Og med di at detta bokverk, do at einkaliga höyrandi dann norröna tjodargreininni til, vid hátt sinn lytr verda hávyrdt av hver tjod som kennir dat, so var dat hardla natturligt, at dat laut verda hávyrdt av ein nærskyld tjod
