byggd; — og dat kann sjá sigi samgáng med dei europæiska tjodirna[1] at skula skipta sinn sid fyri á ovframandi vegir frá nytt at byrja sokn ettir sanning og sæla og bert seint finna fram, — Gudar geva upp sitt veldi, og deirra vanmátt verdr sunginn i dei djervasta kvædi; gudmenn liva eitt hásyrgiligt liv, og verda grátadi i grötandi songar; mannguda djerva, velduga, hugleikanda liv liggr upphavsliga, hugvitsliga[2] og sterkt fastnat i sogunni so undrliga satt, at inginn kunstr hevir skildrat sannar; konungar og prestar og hövdingjar treda livandi ut ur dessi blodin; fedrni sjalvi fortelja saga sin; heila bokverkit er eitt skuggsjá,[3] hvari folkit kann kenna sig sjalft á lángu sidan fyrilátin hardla[4] merkilig skeid.
Hitt mál, som visindin hava heimlat Nordmonnum, er dat sama, som folkit hevir talat her i landit, sidan dat vard byggd; er dat sama, som ovliga vandat liggr fyri oss i hitt merkiliga bokverk, som ovanfyri er getit; trássandi
