lysir sin veiki, nær dat verdr talat um dessi evni.
Me geta inki, at einn glöymir, at eitt
bröytisbil nyliga hevir byrjat, og at dat uvana i
byrjunni stendugt styggir og skirrar; - men
dann styviligasta rángtenking berkar sig utan
blygsl, og me höyra eitt bræl um dat lága og
usidada og tungvinnada vid dei djervi tviljodir,
medan tjodir, som eru vára mynstr i sidhevd,
láta tviljod fylgja á tviljod, utan at einn torir
illmæla mál deirra elr standa á, at
Shakespeare og Göthe ljoda betr i donsk enn i
engelsk og tydversk tunga.
Me hava spillt ovmong ord á detta barnavas. Me skulu vara oss fyri at gera dat á gamalmennirni, som gánga i barnsdominn og onka ungdomsrnodit med dess fáfengdi draumar. Hvat finna me vel a botninn av tal deirra? Inki annat enn truin a ein „generatio æquivoca“, inki annat enn truin á hin læra, at liv kann verda alat beint fram av evnin, hvari dat finnst utan at hava onnur orsok. Ungdomsmodit er evnit, má vita, som av sig
