hævasti hövdingar javnvel som folkil sjalft,
som taladi detta mál, og dat var lærdi menn,
som sátu inni med sinna tida visindum, som
ritu i dat. Me finna umframt detta, at hinn
kalk av Norrönatjodin, som tok land ut á
Island og á dat næmasta vard uröyvd av
danskleikinn, helt fram med at hevda detta
mál som ritmál og kann nevna skald og
visindamenn, som tykkjast gildi vid at hevda
dat i dag. — Hvat sjaldsynd avl lytr dá inki
finnast i norröna tungunni, at döma frá
sogunni hennar bæda innanlands og ut á Island
og Færöyum! Hvat spádomar liggja inki i
dessi sogunni! — Hvat stydja dei dá sinn
dom á dessi danski herrar? Nær framburdinn,
málförit hjá bondinn tykkir ljott og
lágt, lytr einn dá inki hugsa, at hvar ingin
hevding finnst, liggr alt uvunnit som malm i
bergum og væntir á hevdin? lytr einn inki
hugsa, at bondinn talar eitt sjalvstendugt
mál, som krevr einn eiginn framburd, dann
einn ukunnug karm henda inki hevir rett at
döma? — Dat er lögit, hvorleid hugaravlinn
Side:Ny Hungrvekja.djvu/48
Hopp til navigering
Hopp til søk
Denne siden er korrekturlest
