BEFOLl(NING. 607 «xE trur, æ vell bie her lett ennaa,» sae ræven, han saad fast i saksa. «Je vinnen ve1le vænne sæ, te æ ska tebage,» sae kjerringa, ho hadde modevinn. „ «Naa sidder mi alle ve1,» sae katten, han saad paa fleske. «Du faar ta beine te dæ, ellers saa tror æ paa dæ,» sae hanen til hesten. «“E ager,» sae gaasa, ræven løb te skous mæ ’ner. «Haa æ naa 1ægekunsten?» sae potta, bo gjekk i knas. «Haa synes mannen om hægter?» sae skræddaren, han kunne ikkje sy knaphaaler. Remse —fra Setesdalen. Sunna å syrgjegauk vesta — viljegauk nora — naagauk austa — saagauk. «Ja, du vait de æ synd O laste Guss skapningji; men mæ deg hev ’an gjort liti av de,» sa Byklaren mæ utmannen. O)“dsprog. Gaukjen gjel inkje ko ai gaang um aari, men daa gjel ’an vent. Du ska sjaa ut, fysst da gamle hundane gjoy1—. Han maa inkje spyrje fyli um merri. Gamle bukka hev hare honn. Store grisa hev lang bust. Du ska inkje forsmaa a liti saar o inkje en fatik frendi. Drykkjen talar o mannen tegjer. Der visste ingjen kor narri va, ha de vit ti o tegje seg. Driti sugge vi have aire sum seg. Slarvar du mæ jori, so s1a1—var hu mæ deg. Han lyt lage munnen ette matSkreppa. Dagane æ mange, o maali æ flaire. De æ bete o tigle fraa lokji hell fraa botnen. De hjelper liti at kyri mokkar, fysst ’u spem1er de ne att. Dai ligg inkje baago lengji i same sengjinn’, fyrr da slaa baago paa same strengjen. De æ alli so langt fjødd-imidjumI anna ’ell troddi møtest. Han kann sitje en mann neri, um han inkje sit av han læri. De æ ’kje allstøtt beste bukkane sum hev støste honni. Ljotinga mokkar mest. Grisen vare ’kje lova fyrr han kjem paa fati. ’ .fZjødd-‘imøddum, jjødd-imidjum (Bygla11d§, (äValleÍ).
