2 NEDENES AMT. Fysst eg lyt if1—aa haimen fare, ai ai, ai ai, sei’ eg mæ meg sjave, ai ai haimen kverver seg hm-t f1—aa me, sum fysst soli gjeng attum fjeddi ne. Aire tanka dai kann eg doyve, men vene Setisdal alli gloyme. — der hev eg dust-a meg mang a gaang, aa der ligg ette meg haa fet aa spraang. Dai spottar meg for eg æ so ringe-, — men kori ska eg rikdomen finne“? Dai spottar meg for eg hev kje jor, — aa eg hev kje ervt antell far hell mor. Sum strie aane utetti stroymer so fekk eg suti eg a1li gloymer, sum strie aane hu renn i 1’î11g, aa so kom suti i hja1—ta inn. Han finst her inkj’ antell aust hell vest’e, den sum kan gjeve meg hjart-eknekke, han finst her inkj’ antell upp hell ut, den sum kan gjeve meg hjartesut. Sut aa t1—egji so lyt eg dylje. aa ette guten tor eg kje spy1—je; sut aa tregji kann eg faa dult-, for inuafor hja1—ta fær ingjen spurt. Den lisle jenta i liann lilla1—. aa augo vass1ast aa taa1—i11n tril1a1—, aa fysst eg hoyr’ henni vene ljo, de skje1— i hjarta, eg hev kje ro. Fyrr han ska va1—’ gloymde, ska hja1—ta stiddne augo sku breste aa kjinni blikne, fyrr han ska var’ gloymde, min gute fin, fyrr ska de springe, mitt unge liv. Mitt ljos de slokna, mi sol hu gIadi, daa eg saag at dai han n’i mol1i spadi, difyre vaddrar eg sossi her, alli ser eg lai, alli hev eg veg. Difyre gjeng eg her sum en slavi, han hev a saar i mitt hja1—ta gravi, han heve grav’ der so jupt a saar, de vi ble’ aa opne seg aar for aar. Und1—aat du paa meg um eg æ stidde, — aa so fin en gut innfor hjarta ligg’e, undrast du paa meg, um eg æ stu1—, — aa so fin en gut innfor hja1—ta bun-.
