4 NEDENES AMT. No gi-aanar skjeggji paa hokunn’ mi. aa falmar me maal i munni. Aa gjentune vi inkji kjenne meg, ette fordum dage mi funnest. Eg va me unde .IoklefjOdd(—, aa joklane n’ive meg skrai’. Aa gjentune sa eg I0kka dai; de gjaare da me ti 1naisî. Der kom a t«rodd o bergje ut, de ha so langt a tryni. De hev stole burt min heste ljaar aa so mitt heste bryni. Kjeddingji aa HaddeIand, hu sette seg ti aa ljuge. Hu svor ’u ha inkji tonn i hause, aa daa ha ’u iir’ aa tjuge. Gaukje11 æ graa, han gjel um vaaro, han Sokjer si san1e ti. Men fyst’e de li’e ti midtsummaars, daa misser ’an glea si. Eg va me unde .10kIefjødd(—. aa joklane n’ive meg skrai’. De e so mange dai n1oiS—feti ’ I denni foïshai1n. Snj0ren fedd’e paa haaghaio, i dale fedd’e ’1m tung-. I)e kann so iddi Saman kome en gaamaaI aa so a ung. De X—a draumen han Sigur droymdi, aa den draumen va alIi go: Han droym(le, at f2lIkj(“11 i havi fauk, aa elIen av v(—ngjO slo. I)ai mi yve I)O11ingf0sSen, der st«oge kjeddingann kjinna. Der kji11na dai de raue b1oi: de va so tung aa vinna. Aa dai mi yve DøningfoSsen, dai blai haa truytte aa mo’. C aa soIa— fekk inkje aa haiann skjine for rOykjen av 11liI[11l(§bl0. I ti mais = til mén. ’ nmi“s-fet —: meisommelige fjed
