Du og, graatass?« sa ho til graabeinen; »hev du rive gjeit og sau, so fær du no bank, til du er dau. Eia meg daa, bamse, sit du med der i stova, din merraflaaar? Ja deg skal me rispa, og deg skal me flaa, og skallen din skal me paa buveggen slaa!« skreik kjeringi so det gnall, og hytta til bjønnen. Men med det same rulla posen fram yver hovudet paa henne, og kjeringi rauk — stufs ned i vargstova. So sat dei der og glodde paa kvarandre alle fire, kvar i sin krok: reven i den eine, graabeinen i den andre, bjønnen i den tridje, og kjeringi i den fjorde kraai.
Men daa det vart aalljost, tok Mikkel aat aa rista paa seg, og svifta ikring, for han tenkte vel hans skulde freista aa koma ut. Men daa, sa kjeringi: »Kan du ikkje sitja roleg du daa, di sviverova, og ikkje fara soleis og svinsa og svansa? Sjaa berre der han far sjøl i stua, han sit so stø som ein prest,« — for no tenkte ho, lat ho skulde prøva aa gjera seg godvener med bjønnen. Men so kom mannen som aatte vargstova. Fyrst drog han upp kjeringi, og so slo han ihel alle dyri, og han sparde korkje han far sjøl i stua elder tassen elder Mikkel sviverova. Den natti tykte han han hadde gjort eit godt kast.
Fyrste gongen eg høyrde dette æventyret ute paa landsbygdi, so tenkte eg: »Dette er daa norsk, — egte norsk; likso norsk som det malmrike bygdemaalet her uppe. Det er utenkjande, at dette kan hava runne upp andre stader en her heime.« — Og den gamle ottiaars kona som fortalde meg æventyret, mumrande med munnen og ruggande med hovudet, men likevel so klaart og so levande, som ho nett no var med sjølv i det ho fortalde, — den armodslege stova hennar, der det ikkje var so mykje som eit bord til aa skriva paa, berre ein einaste krakk, som eg sat paa og skreiv paa knei (sjølv sat ho paa peishella), i den bratte lii med bakande solsteik nedanfor, — sumardagen dirrande yver dalen, og dei blaanande fjelli lengst ute i himmelsynet … alt samla seg, alt styrkte meg i den trui: er noko norsk, so er det dette.
