spurde diktaren, og so var det ein gamall mann som fortalde honom heile soga:
Det var ein gong ein gjætar; han hadde ei kjering som var so stridsam av seg. So ein gong dei dreiv og trætte, vart kjeringi illsint og skreik: »Tig still, din luseslamp!« — »Eg lusutt?« sa mannen; »segjer du det ein gong til, so bankar eg deg!« — Men det hjelpte ikkje; alt han slo og banka henne, so ropte og skreik kjeringi: »lusutt! lusutt!« So tok mannen og bar henne burt til brunnen, batt kring henne eit tog og hissa henne nedi til beltestaden. »Naa — kva segjer du no?« spurde han. »Lusutt! lusutt!« skreik ho. So djupare nedi, til armarne, til halsen, til munnen, — men det nytta ingenting; ho berre heldt ved med sit. »Godt,« tenkte mannen, »du kan koma lenger nedi,« og hissa henne ned til yver hovudet. — Men meiner du ikkje det, at ho stakk henderne upp or vatnet, daa ho ikkje kunde faa ord for seg lenger, og sette nagl mot nagl, plent som ho skulde knekkja lus! Daa visste mannen ingi raad lenger; han gav seg og drog henne upp att.
Baade Mistral og den gamle sogemannen hans hadde visst vorte reint forbina, um ein hadde sagt dei, at denne soga var ikkje ætta fraa landsbyen der nede i Provence, — at ho er utbreidd yver heile Frankrike, yver Tyskland, yver Italia, dei slaviske landi og alle nordlandi, heilt til Finland og Island, at dei hev funne frendar av henne hjaa turkar og persarar og langt inni Asia. Ja, kva vilde dei segja — ikkje berre Mistral og hans franskmenn, men nokon kvar her i landet med — um dei fekk høyra, at i ei bygd paa Vestfold her paa austlandet veit folk aa fortelja um ei kona i vaare dagar som hev vore freista med den same aatgjerdi for munnen sin, og med same utfall: For aa faa henne til aa tegja ein gong, tok mannen og batt henne til brunnstongi og hissa henne ned i brunnen. Men han var glad til han drog henne upp att, og kjeringi vart verre og ikkje betre.
Men ikkje nok med dette. Gjeng me attende i tidi, so viser det seg, at denne soga hev vore brukt i eit angel-
