Guttenberg skyna væl kva vidd aa vigt arbeie
hans vilde faa. Men sjøl va han pengelens aa maatte
trygle andre om hjelp skulde det bli til noko. Men
sjølve kunsten prøvde han aa løyne i lengste lage,
daa han va ræd nokon vilde ta æra fraa han. Men
adelsfolke i Strasburg va for fine paa det til aa vilje
hjelpe. Han laut ta paa med grovarbei for aa livnære
seg, aa gjore sia samlag med tvo rike borgara.
Dei studde han med penge, aa dei fek til ein verksta
for kunstarbei. Men opfinninga fek dei ikkje
hold i. I løyndom streva aa møddes han med sine
tre-bokstava aa ei pressegreie til aa trykke med.
For aa vere sikker mura han seg in i eit gamalt
kloster, aa nøytte alle fristunder aa ofte halve nætene
paa kunsten sin. Folk fek hold i dette aa tok til
aa skulde han for trollskap. Men han vyrde kje
folkesnak; han dreiv paa, dag aa nat, til fyrste
trykkene va ferigt. — Han tok til aa trykke bibelen.
Men langt kom han ikkje, før han va pengelens.
I si nau laut han openbaare kunsten for kameratane
sine. Dei vilde ha full lot i ære aa vinning; aa det
laut han love dei. Men snart kom namne hans burt
fraa firmastempelen, aa han vart berre som ein arbeistræl
under dei. Sistpaa nekta dei, at det va han
som va opfinnaren. Det vart søksmaal, aa daa saka
kom til doms, aa Guttenberg kvidde seg for aa fortelje
høgmælt om kunsten, daa han va ræd at det
heile va sett igang einast for aa lure kunsten av
han, — so vart han dømd, aa miste al sin midel.
Side:Martyra.djvu/20
Utseende
Denne siden er godkjent