So sender eg denne vesle martyrboka ut til bondeungdomen.
Ei bok paa 140 sie om martyra! — Eg er skjemd. Det burde vere ei bok over alle bøker.
Tru endeleg ikkje at det er ei martyrsoge.
Du gjeng ut paa bøen ein sonaardag aa skal plukke bloma. Du tek av dei finaste du ser, til du hev gripen full. Aa so skoa du utover vollen. Aa du synes der er like mange vakre bloma att, — ja fleire. No fyrst ser du kanskje kor uteljeleg mange der er. Aa du vert lei for at du skal faa med deg berre dei faae til aa syne syskjena dine som sit heime.
Men du trøsta deg med at dei faae og kan gledje, aa at faar dei fyrst sjaa denne kransen du hev i handa, so vil dei kveikjas i hug, aa sjøle rikke seg ut aa skoe vollen.
Tenk paa Rusland — martyrlande. Ikkje ein eller ei hev eg med derifraa. Kven skulde eg ta? Der er so overfløymande mange. Eg vert standande berre i undring over eit land som kan avle flokka med martyrhelta, aa some av dei store som ein Dostojewskij.