Aa de jenter, — maa kje bli vonde paa meg; ikkje ei kvende hev eg med. Dykka martyrium er nok meir i det stille.
Læt du ein solstraale gaa jenom eit glasprisme, so brytst han aa spalta seg, aa regnbogefargane kjem fram. Men ovafor fargane skin den eine halparten av straalen. Men ingen ser det sol skine; det er fargelaust. Ein berre merka det med den nøgge gradstokken. For desse usynlege straalane er dei varmaste.
Sameleis med dykk. De er liksom den usynlege halparten av solljose. Men likevæl er der mange synlege stjerner i dykka rekkjer og; eg treng berre nemne Johanne fraa Are, Lovise Michel, Annie Besant. Men denne gongen kom dei altso ikkje med.
Nokre andre som eg va tenkt aa ta med hev eg helder ikkje faat rom aat, daa eg va ræd boka kunne bli for dyr for bondeungdom. Av same grunn hev skildringane vorte kortare enn ynskjeleg kunne vere.