Denne siden er korrekturlest
maa lie aa sakne aa graate. — Det va eg som skulde, som eg gjer, — ynke deg.
For meg er det kje lenger undertrykkjing, — vondskap, hjarteverk aa stri, — livsens vanmo aa sorg. — Men gudomsglorien — han er min.
Arme skapninga! som er rædde myrkre, — som sukka i angst for det komande. — Kor stilt eg gjeng til min heim; — stans di sorgsame ringing, — eg hev det got.)
