kvelden før han døe. Lydt som i kyrkja vert der med han les breve op:
»Til mine kjære smaa baan, Albert R. Parsons aa systera Lula Eda Parsons.
No daa eg skriv desse ora, tek taarene mine burt namne dykka. Aldri treffes me meir. Aa, baana mine, kor djupt aa kor hjarteleg eg elska dyk. Me som no skal døy, syner kor djup kjærleiken vaar er ved aa døy for det me elska. Om mit liv, aa om grunnane til at eg maa døy so unaturleg aa fæl dø, vil andre fortelje dyk ein gong. Far dykka hev ofra seg sjøl paa lukka aa fridomen sit alter. Namne mit er ikkje utskjemt. Ber det som minning om fullførd pligt. Ver sanne mot dyk sjøle, so kan de kje verte falske mot andre. Ver flittige, tolsame, aa kjærlege.
Mor dykka, — aa, ho er den største aa ædlaste blant kvende! Elsk henne aa ly henne, baana mine, mine hjartekjære baan. Les dette velfarsbreve paa døsdagen min, aa send av aa til ein tanke til han som døe, ikkje berre for dyk, men for dei som enno er ufødde.
Liv væl kjære baana mine!
Far dykka,
Albert R. Parsons.
Ikkje eit turt auga er der daa breve er lese tilende.
