«Eg trur han tassar oppetter liene og vil opp til
fjells,» sa han Pål.
«Er han komen langt no?»
«Ja, no er han komen radt opp i brattaste urdene.»
Dei kjende etter att, og då var det plent som dei vart lyfte oppetter frå stein til stein. Og straks etter kjende han Pål at dei var komne heilt opp på høgda, sa han. Det var måneskin innetter alle heiar og fjell, og snøen låg mange famnar djup. Men det gjorde ikkje noko for kvitbjørnen, han labba og gjekk i snøen som ingenting var; han var van med å gå i snøen før, den kulten.
«Er det noko-slag ville dyr borti skogane her?» sa han Andres.
«Ja… jau det tassar med revar og bjørnar borti halla.»
«Vil dei ta på kvitbjørnen?»
«Å, det vågar dei aldri; ingen vågar å ta på kvitbjørnen, han er for stor og sterk; dei går berre der og nasar og lurer etter han og er redde.»
Men kvitbjørnen hadde ikkje tid til å hefta her og sjå etter dette kreket, sa han Pål; han fór lenger og lenger nord over alle dei høgste heiane som fanst, og det gjekk fortare og fortare. Det gjekk sistpå som ein vind frå blåne til blåne.
«Kvar vil han då av til slutt?» undrast dei andre.
Jau, sa han Pål, han hadde fått hug til å gjera ei ferd radt opp til nordpolshavet og nordpolslanda, der som han høyrde heime frå fyrst av; for alle kvitbjørnane var komne derifrå.
