snart utfor døra hjå han Aslak. Dei høyrde han banka inni kjellaren.
Det var fælt skamfullt å ljota gå inn; men dei laut herda seg til slutt og våga det.
Han var kaldleg sint, han Aslak, og spurde straks etter fiskegreiene; og verre vart han, då dei laut gå ved at dei så uheppeleg hadde slept dei på sjøen. Han slo i høvelbenken og kalla dei både pargas og tyras og draskerevar. «Det er lensmannen de kleiar etter, skjønar eg, og han vantar ikkje husrom og lås til dykk, den kallen,» sa han. Og då han Gunnar kom fram med dei to fiskekrokane og baud han, så berre bles han. Såvoren rote-musk kunne dei ha sjølve, sa han. Dei stod berre og stirde i golvet og våga aldri å syna han koparskillingane sine eingong.
Men då han hadde rent or seg det han ville og såg kor skræmde dei var, lova han endeleg at han skulle la dei sleppa for denne gongen — berre dei lova at dei aldri skulle gjera slike fantestykke fleire gonger.
Det lova dei både høgt og vel og var glade dei slapp ut att.
Då dei kom heim, fekk dei han Tormod òg til å lova at han skulle teia om dette, sidan han Aslak hadde blidka seg. Så kunne dei endeleg ha skikkeleg fred på seg.
