Det kunne ingen gjera så godt som han; for det var han som hadde beste kniven. Han hadde ein blenkjande ny tolekniv, medan dei andre hadde berre kvar sin bordkniv. Det fanst ikkje kvassare kniv på heile garden, og det skulle spørjast om han fanst nokon stad, meinte han Pål. Det var då heller ikkje ofte det hadde hendt han noko så uventa gildt som den dagen han fekk den kniven. Han drøymde minst om det i vinter, då han gjekk der og tykte det var svært berre han hadde den vesle fallekniven, som attåt slarka i fjøra.
Men så var det den dagen han Bjedne skulle reisa i vår. Han hadde tent i huset i mange år, han Bjedne; men no skulle han til Amerika. Han hadde straks før vori i byen og løyst ferdakort, og med det same kjøpt eit nytt knivstell. Og det var knivstell som var noko. Slira var fint utkrota med ormar og ein påfugl. Skaftet var skinande brunmåla, bladet blankt som ein spegel, og egga så fin at ein kunne skjera lause hår. Dei prøvde han på hårbustene hennar Helga den kvelden ho hadde sovna ved rokken. Han tok dei snupt. Men det var ikkje mange som fekk sjå den kniven. Han Bjedne var så redd for han, at han gøymde han radt på kistebotnen, og gjekk ikkje med han til kyrkje eingong.
Men så kom den dagen han skulle fara. Han stod oppi lemtrappa med noko under trøya og bad Pål koma opp.
«Eg har ein liten ting til deg her… dersom du vil koma meg i hug ein og annan gong,» sa han,
