han skulle hemna seg, så dei skulle få kjenna det alt frå kongsslottet og ned til torgkjerringane. Og det heldt han. For ei natt det var kolende mørkt og heile byen låg og sov og ikkje drøymde om vondt, så tok han seg ei stor fil og lurde seg opp til dyrehagen og fila av to av stengene i buret til ratleormen. Så rømde han sin veg lukt or landet, og ormen han rende ut med ein gong, som venteleg var.
«Nei, du seier då ikkje det! Men kva sa dei då dei fekk sjå det?» sa ho Lisbet; det fór til å verta reint uhugleg å høyra på no.
Kva dei sa? Jau, det var vaktarane som fyrst såg det, og dei kunne fyrst ikkje seia eit einaste ord, dei stod der som svimeslegne av redsle. Så tok dei til å leita som galne folk kringom i all dyrehagen, men ingen orm var å firma. Dei laut springa og melda det til politiet; men politiet hadde ikkje sett nokon ting og visste ikkje råd til å finna han; dei var berre så redde så dei kjende seg ikkje, dei òg. Så laut dei senda bod radt opp til kongen på slottet då og spørja koss dei skulle fara åt med dette her, og han vart no ikkje minder forsigna og forstøkt. «Skulle du høyrt på så gali!» sa han. «Eg skulle endå aldri tala om det, hadde det vori dei giftige franske firfislene og skrubbtussane dei hadde toska til å sleppa ut; eller om det hadde vori dei kongelege tigerkattane, dei som eg fekk til forærings av kongen i England,» sa han, «endå dei kan vera spelege nok dei. Men ratleormen, ratleormen!» Han kunne ikkje seia meir,
