orlitol Ri’ tess Sole kom, „de bli ikje lenger Stonde, for no ser
eg Ljoskin fraa henne ivi Høbrone“. Men da Trølle høyrde de
va saa nere inn-ve Sol-Renningje, vart døm saa livsens forfælde,
at døm sette upp-igjønom Li’e me slik Breng og Spreng, at døm
volt ivi ein-aan og Bjørkje og Ongskogen brotna ne-aat saa de
vart ein brei Gjeile ette døm, radt uppi Skarvhøe. Døm va
redde Sole skulde kome ivi døm og skapt døm um te Stein, maa’ta,
og Guten skratta mest ihel se, da han saag dessa blinnde Trølle
brøkja seg upp-igjønom Bratta i Skog og Urd og Olende.
Men di tvo Blankenborg-Vetlgutann slapp sagte gaa bea aat se ette di Dagje, døm bar mest ihel se paa Gull og Sylv da døm kom attende aat Blankenborg.
Trast ogo Prestgard’n paa Vaagaa er de eit Hoggberg, som kallas Prestberge. Staar Ein ne-ve Kjørkja og ser uppi Prestberge, kan ein sjaa mest som Likjend’[1] te ei stor Dør i slette Veggje. De er Jutul-Porten, døm kalla, for i di gamle Ti’om budde de ein Jutul me Kjeringen sine i Prestbergje.
Da Vag-Verinn tok ve den kristne True, den Gongen han Sante-Ola foor igjønom Dal’n, gjekk døm inn paa aa byggje se Kjørkje og ho sette døm upp paa Tiste i Nordhera’. Men saa tykte Folke i Finntryun[2] og Uppgardom, Sjaardølinn og Lalmingann, at Kjørkja sto saa reint avsi’es te der paa Viste, at døm samdest um aa fløtja ho nedst i Prestgardsjorde, der ho no staar. Detta vart Prestberg-Jutul’n forrtrote paa; Kjørkjeklukkunun maa ikje Jutulle og Bergtroll lii og utu Klukk-Ljoma lyt døm ha se, um døm lyt fløtja alder saa langt.
Saa va de ein Sondagsmaargaa Kjørkjeklukkunn bar te aa laate fyste Gongen ne-paa Ha’land[3] og Ljomin lyddest saa klaar
