trilla burt-igjønom Lyngje. Guten va brennandes kvass te aa taakaa Ouga og da han saag igjønom de, vart allting klaart som ein Dag, enda de va Natt som myrkast. Men no sto Trølle der famla og trevla og kom ikje utu Flekkje og Guten tykte de de va saa løyle aa sjaa paa døm leita ette Ougae, at han slo i aa skratta ende uppi Høgt. Jou, da Trølle fekk høyre de, sette døm paa aa bruke se[1] og laavaa Gute allt, som illt va, um han ikje kom att me Ougae deres. Døm skulde gjera me honom, som Kristemanns-Kjeringje gjere, naar ho finn Loppe i Sokkje sine – han skulde koma onde Tomarsfinger-Nagel’n mot ei Steinhelle. Ja, men de va no Kaste, aa faa Tak paa ’om, da, meinte Guten og ha døm Hog te aa kjenne kaarles Kristemanns-Loppa beit, saa skulde han kaamaa og snerte i Hælsenunn paa di hine tvo ou, han, de kosta honom de saamaa. Nei da vart døm illhyfsne, gjorde se blie og ba væl og vakkert um, aa faa att Ouga sitt, saa skulde han faa saa mykjy Gull og Sylv, som han berre orka aa bera. „Ja kome hit med di, saa eg fær sjaa de og saa vil eg ha ein go Staalbaagaa attpaa,“ sa Guten. Saa ropte døm uppi Skarvhøe paa Kjeringje og ba ho kaamaa me ein Paasaa me Gull og Sylv og ein liten, go Staalbaagaa. Ho kom langt um lengje, brei va ho som ei Lyudør, men reint ihopkrokjin som ei Hektmelle og me ein Naasaa saa stor og krokot og si’, at han strennda i Lyng’n og Maasaa kaar ho foor. Ho va sinnt, da ho kom og vilde veta, kaa de va for ei Umkomst[2] døm ha kome uppi att no, og da ho fekk høyre kaa som va paa Ferd, vart ho enno villar. Ho spaadde um, at ho skulde faa fram att Ouga, ho, førutta Gull og Sylv. „Aa agte deg væl du, Mor, for dessa vetle Kvekse der,“ sa døm, „fær han Tak paa deg me Vetl-Bilun sine, saa gjere han deg onøytog[3] førr du veit’taa, og da vøre oss enno verre farne, skonnde deg uppi Berge att, Mor!“ Da ho høyrde detta vart ho redd, og hykte uppi Berge att fortast ho vann. Ja, saa vilde døm no ha att Ouga sitt da, maa’ta, no, Guten ha faatt baade Gull og Sylv og Staalbaagaa. Guten leet som de skulde vera ovandt me di, men han vilde drye ei
