Da døm væl ha roa se, bar de te me flikt Smal og Brak
i Skogje: de tro’[1] saa tongt, at Jorde donde og Skat[2] og Læg[3]
brotna som Louvris. Blankenborg-Vetlgutann tenkte fyst de va
Bjønn, som va ute og gjekk, og den minste va saa illhyfsin, at
han heldt mest paa aa sleppe Vete. Men best de va fekk døm
sjaa tri Hougtroll kom stigande, saa store, at Hugue deres rokk
jemnhøgt me Furutoppom. Og dessa tri Trolle ha berre eitt
Ouga ihop og de sat mitt i Skalla og døm gjorde Byte paa, saa
døm ha Ouga kaar sin Dag. Naar døm skulde gaa naagaa Stykkjy,
gjekk den, som ha Ouga, firi, den andre heldt i den fyste og den
treja i den andre. Paa denne Gjerde stolpa døm se fram i
Skog og Mork, i Urd og Olennde. Elles va de nok uppi Skarve[4]
døm budde og deruppi ha døm ei Kjering, som døm ou va alle
tri um aa eige.
Da di tri Trølle kom der fram-me, som Vetlgutann laag og kura onde Einkjorr’n, bar døm te draagaa Ve’r og nosse og døm vart saa vi’e i Naasaa-Borom, at de radt kunde rymt ein Drykkjekalv i kaar. Og hann, som ha Ouga, sette de paa baade høgt og laagt. „Tvi!“ sa ’n, „de lufta Kristemanns Blo i Skogje!“ De va da naagaa illt te Ve’rkønn[5] du har, tenkte den støste Gutongjin og han gruva nok for, at døm kunde faa ei lei Nat-Sto’. Men da han fekk sjaa, kaar itu Maata seint og tufsot de gjekk aa kaamaa nugun Veg for di tri Trøllom og kaar seine døm va i Snuom, slepte han all Otte og tenkte me se, at de skulde vore snodigt aa gjort dessa Houg-Trøllom eit lite Strøk. Døm gjorde ikje me[6] aa gaa der nose og skaapaa se, fordi de stekte[7] Kristemanns Blo i Skogje – og no heldt døm paa skremde Live utu Bror hans, ou. Guten ha ei litol Øks me se som han brukte aa ve’a-raa[8] me, naar døm raakaa frami Stygge-Ve’r der, døm foor, og no tok han Vetl-Okse, stillte se att-um ettaste Trølle og gav ’om eit godt Hogg ivi striaste Hæl-Seno. Trolle sette i eit Skreek saa Ve’rmaale gjekk att-og-fram sjoug Reiso millom Skarve og Rudihø’n og han, som gjekk og bar Ouga, skvatt saa illt, at Ouga datt utu Skalla og
