’Taa Skjyttarom i gamle Daagaa ha Stor-Heringsta’n stødt vore halde for Ruggen sin sjøl og att-aat va han baade saa frisk og sterk, at de fannst ikje Kar i Bygden, som sto Ende upp me “om. De va ikje Maate paa kaar stor og før-lema han Hans Heringsta va! Han taalaa nok ofte um de, han Gamel-Paal Bjønnsta; de va eingong, de Bele han Paal va vaksin Kar vorte, døm laag ihop i Bu’n ve Hølann ei Natt, di tvo – han laag der ette Tiure han Hans og han Paal vilde freiste Fisken. „Aa de va grovt te Kar!“ sa han Paal, „eg vart, Guss-De, berre som ein Vetl-Gut, eg, da eg kom inn-aat ’om Hans, ja, Guss-De, va han mest likesaa drug umkring Laare han, som eg va umkring Veke!“ Saales sa han Paal, men han va no eit Vyrkje te Kar, han Paal ou, da, goe tri Alne høg, sjoug Vogje tong og tjukk og brei som inkort Illt.
Dengongen han Hans Heringsta vart skrivin te Sylater, møtte han paa Bræe og skulde taakaa imot Sylater-Kle’om, de va i 1750 hell 51. Men de fannst ikje saa store Kle’e paa heile Telt-Bu’n, at han Hans nøytte døm, sist sprengde han paa se naagaa ’taa di, som va, men kaart Plagg va saa snøype, at han vart gaa-ande som eit At-Løgje i Bræe-Garde. Alle Offeserann gjekk og dosna paa denna Ong-Guten som døm alder tyktes aa ha seett Maakan ve og saa fann døm paa, aa vilde ha han te danse Halling aat se, døm ha nok Hog te sjaa, um de va naagaa le’ogt i Kroppe hans, maa’ta. Og han Hans va ikje den, som let se truge te di for han va Hallingdansar saa de gjorde Mon. Han dansa Halling ut-i Garde paa Bræe, gjorde Ronn-Kast og spennte upp og den tronge Brokje rivna i Kross og i Krok saa ho hekk som ein Hespil, da Hallingen va slutt. „Aa, for føre Fan!“ sa Offeserann.
Ong-Guten ekserte paa Breivegje paa Sør-Fron den Ti’e og der kom de meir hell einn go og vælvuksin Kar fraa Nord-Bygdom, te kaar Saamaar. Men i desse Aarom va de ein fraa Rollsta paa Fron, som ha gaat tollfri[1] paa Eksisplasse i mange
- ↑ tollfri: Frikar.
