Aar. Han va i beste Aarom og fortalde sjøl ’taa di, at enno ha han ikje ligji onde Kar, han ha tikji Tak ve. De va Visen hans kaar Saamaar, aa gaa ne-paa Breivegen me di saamaa Ong-Guten samlast, og bjo falt[1] aat kem som vilde i Døla-Kompeniom, men i siste Aarom ha ingen tordst mellt se. De saamaa gjorde han no, men da gjekk Heringsta’n fram og gouv ihop ve han.
De vart eit skumle[2] Dragsmaal som Folk alder ha set Maakan ve og alle sto berre og skolv førr de vart avgjort. De ha vore sagt, at han Hans Heringsta dreiv paa Kne me di saamaa døm rouk ihop, for Rollsta’n va saa brennandes kvass, at han va som ein Elding. Men han kom se att i saamaa Stonn og da vart de Liv i ’om saa de gjorde Mon. Døm broust og bendast saa Stein sprente fraa Føtom og Markje skolv onde døm, men best de va, sto Føt’n te Himils paa Rollsta-Kjempun og han vart jorda saa stygt, at han reiste se alder meir! De hekk Liv i ’om te treja Dagen ette, men da rouk han me.
Da Gamlin paa Rollsta fekk høyre, at Son hans ha funne Ivi-Mann sin, kom han gaa-ande ne-paa Eksisplassen og vilde sjaa den Kar’n, som ha vunne paa ’om. Han va gomol og graa og gjekk me Stav og da han Hans gjekk fram aat ’om, stakk han Staven upp-onde Armen, sette paa Skjyggfjøle[3] og saag væl paa han. „Aa, vakte deg[4], for ein Kar ou, lell!“ sa han.
Ette desse fannst de ikje eitt Liv paa heile Breivegje, som vaaga aa taakaa eit Tak me ’om Hans. Men eingong mea’ han va Sylater, vart han fælin, han Hans. De va ein Kvell han gjekk forbi ein Gard heitte Heggjero, da visste han ikje Orde ’taa førr de sto ei stor, bekande svart, sinnt Purke midt i Vegje for ’om. Han Hans greipp Purka me ei Haann i kaart Øyra og kasta ho ivi ei høg Ha’felle. „Brennande-De, Purke!“ sa han. Og ikje førr venda han Hans se, saa sto Purka midt i Vegje att paa saamaa Flekkje og han kunde ikje anna sjaa, hell ho va reint gloandes saa de gneista ’taa henne. Jou, da va han gla, han ha se ’taa Vegje, Heringsta’n, ou.
Døm va 7 Sys’kjin paa Heringsta i di Legde[5] han Hans va
