skore e ’ki aav Raipe, fyrr faatt dai hengje me nær dai vilde“. Den yngste sa’e de: „e vil so gjedne sova, at um de kome ait Rusk inn i Auga mitt, daa er e so lat’e, at fyrr faatt Auga verkje ut, fyrr e vilde faa nokon te aa taka de ut att“. „Aa ja“, sa’e Far daires, „e trur dikka godt, men no sko de paa Døre. So kunna de taka late Arm aa leggje i tome Tarm“. Derme draiv han dai paa Garden.
No vart de me dai som ait gamalt Ordtøki segje: Nø’e driv’e Hunden i Bande. Daa dai komo fraa Far sino, va de ingin som gav dai Mat, aa daa hadde dai ’ki lenger slik Hug te aa sova. Dai kunna ’ki arbai’e, skamfullt va de for dai aa tiggje, taa di alle kjende dai, aa faarle va de aa stela. Dai sa’e daa ve inan: me ljote ut aa fara, de bli væl ængor Raa’e.
Den eldste kom burt i ain Skog, aa der raakte han ain som brende Kol. Han sae daa: „aa kjære væne gjev me lite Mat, so ska e hjelpe de me Kolmilunn aa sløkkje ho“. Han fekk Mat, aa so skulde han te aa sløkkje Mila. Men i Sta’en fere aa slaa Vatn paa Mila, rende han uppaa aa trødde ho ihop. Han trødde so ne ime aine Fote aa brende se, so at Kolbrennaren laut faa fram ain Hest aa kjoyre han haimatt te Far hass.
Den melyngste kom burt i ain Skog, aa der fann han tvo Kara, som støndo aa drogo raatt Lauv upp i ain Lø’ohjell te Turk. „Kjære Kara“, sa’e han, „gjeve me lite Mat, so ska e hjølpe dikka“. Dai gøvo hono Mat, aa so skulde han uppi Hjellen aa taka mot Raipe. Hine tvo la’e i Lauvkjerva nere, aa han skulde draga dai upp. Han rauk ne or Hjelle aa
