varmare bli de fyrr Kvelden kjem’e“. Han tenkte paa den Skubbinge han skulde hava me Jutule, maa veta. „Du e likeso gla’e som du ha vore, du“, sa’e ho. „Kifor skulde ’ki e vera gla’e“, sa’e Guten, „som har Mat aa Brennevin te kor Dag slikt e orka ha ti me, aa um de e nokon Faare paa Ferde, so er e Kar te aa verja me“. „Aa ja“, sa’e Kjeringe, „de ska gaa godt me de i Dag me“. „Ja de vait e fyrr“, sa’e Guten, „men kom no hit snøggt, so ska du faa Mat aa Brennevin“. Ho aat aa drakk aa si’a takka for se aa strauk sin Veg.
Kungen hadde undrast paa, koss Guten hadde de me di, at han inki ottast fere Bergatrølle. Han gjekk paa Skulk ette hono den tre’a Morgonen dit som han va me Svino, aa der klauv han upp i ait Lindetre, so at han skulde faa sjaa væl ikring se. Men trast Kungen va komin upp i Linde, vart de ain oversle fæl’e Dur, so at baade Jorde aa Linde ristest, aa me di sama kom Trølle. Kungen vart fælande rædd’e, men likevæl vaagde han se te aa vera der endaa litevætta, for han hadde Hug te aa sjaa koss de gjekk me Gute. Daa Trølle kom fram, va han so uppøst’e, at Klysedriva sto or øllo tryaa Kjafto paa hono, aa so sa’e han de: „du e væl sama storkjafta Hyrdingen, som ha vore her fyrr desse Dagadn?“ „De bryr inki de“, sa’e Guten; „Kjaften min e likeso store i Dag, som han ha vore fyrr. Men ess inki du akta de, ska e fraiste, um e ’ki ska faa taa de aine Huvue ditt, e de ’ki mair“. „Du saag ut te de“, sa’e Trølle; „men i Dag ska e hava try Svin hjaa Kunga i Skatt, for no vait du, e ha ’ki faatt nokort desse tvo Dagadn fyrr“. „Du ska
