faa so go’e Livaure so lengi du leve, som du sjøl vil krevja“. Nai detta vilde ’ki Guten, men um Kungen, sa’e han, vilde bitala han væl, so skulde han enno gjæte nokre Daga te. Kungen gav hono ai Gong te so myki Mat i Skreppa aa ain Butill Brennevin, aa stelte han i Vegen att hin Dagen me Svino.
Daa Guten kom burt i Skogen paa dai store Slettadn som han hadde vore fysste Dagen me Svino, kom sama Fatikkjeringe att te hono aa sa’e, „huttetu de e kaldt i Dag“. „Aa de bli væl varmar fyrr de li’e te Kvelds“, sa’e Guten. „DU e likeso gla’e i Dag som du va igjaar du“, sa’e Kjeringe. „Ja“, sa’e Guten, „e har mair Mat aa Brennevin me idag, aa no ska du ogso saa Mat, slikt du e go te eta aa Brennevin attaat“. „Takk“, sa’e Kjeringe, „de ska gaa godt me de“. „Ja de vait e fyrr e“, sa’e han. Daa Kjeringe hadde ete, strauk ho sin Veg. Trast vart de ain Dur, aa so kom Bergatrølle me sine try Huvu aa me ai stor’e Øks i Høndenn aa sa’e de: „har Kungen sama Gjæslehyrdingen i Dag som han hadde igjær?“ „Ja“, sa’e Guten, men de skil’e inki de“. „I Dag“, sa’e Jutulen, „ska e hava tvau Svin i Skatt hjaa Kunga, for e fekk inki nokort igjær“. „Du faar inki“, sa’e Guten. „Ja de sko e aa du høggast um“, sa’e Trølle. „Nai“, sa’e Guten“, e har inki noko aa høggast me e, aa difor ska ogso du kaste burt skarve Økse di, so sko me taka ait Tak i Dag ogso“, sa’e han. „Ja de sko me“, sa’e Trølle, “men du ska koma te aa hugse paa, at du by’e me dragast vesle Stakkaren din“, sa’e han. „Ja kann hende du ska faa hugse de du me, ko stor’e du e“, sa’e Guten. Derme sette dai ihop. Guten ynskte se aa vera ai
