han koma me ain Lykill aat ain Kleve, ho vilde der inn aa ha paa se Brupløgge sine. – Ho sa’e de ve han: „de kjeme te aa vara lengi, fyrr Systadn mina faa klædt me, men du maa ’ki bli utolog’e for de, aa inki maa du banne, for gjere du de, so ser du me ’ki mair; den Prøva vil e seta paa de“. Han lovde de.
Dai tryaa gjengo inn i Kleven, aa Brugomen aa Kjømaistaren hadde Folke innaat Borde att, aa dai toko alle te aa halde se gla’e aa kaate. Dai drøkko Kungens Skaal aa aato aa drøkko helles slikt dai orka. Kjømaistaren slutta Bordsetningen me ait Vers, som pla vera brukele i Bryllaupo fysste Kvelden, aa so gjengo dai framatt ifraa Borde, aa de bar te aa danse. Men no toko alle te aa stunda paa, at Bru’e skulde koma inn, men de vart lengi. Paa Slutnan vart ogso Brugomen lai’e taa aa bi’e lenger, aa derme vart han ill’e aa sa’e de: „kann du daa alder faa klædt paa de; kor F– bli de taa de daa“. Men daa raiv ho upp Døre me di sama aa va sinna aa rende paa Brugomen aa tok taa hono Pungen aa sa’e de: „nær du ’ki va go te bi’e te e vart rai’og’e, so kann du no gjera ko du vil, for no ser du me ’ki mair“. Derme sette dai paa Døre ho aa Systadn hennar, aa de va de sidste han saag ho.
No vart de Sorg aa Sut paa hono, som Brugom skulde vera; Bryllaupsfolke raiste haimatt kor te se, aa han vart so fatik’e, som han hadde vore fyrr; de ainaste som han hadde att, va dai nye Pløgge, som han hadde faatt te han skulde bli Brugom. No vart han likesom han vore tullen; han viste ’ki ko han skulde taka se fere. Han ba daa Far sin, at han vilde læta han saa noko Mat i ai Skreppe so vilde han ut
