aa royne Lykka si. De fekk han, aa so for han langt aa lengi ikring i mønge Bygdalag aa mange Bya. Endele kom han burti ain stor’e Skog, aa der vingla han se burt, so at han kom raint paa Villstraa. Daa han gjekk lenger burt i Skogen, raakte han paa ai Løve si’a paa ain Falk aa so paa ain Maur. Daa Løva møtte hono, ba ho: „kjære væne min snille Kar vil du ’ki vera so go’e aa gjera ait Byte imyljo me aa ain Falk aa ain Maur; me era osams um ait Maraskrov“. Derette kom Falken fljøgande aa ba um de sama, aa Mauren likeso aa sa’e de: „me kunna slet inki forlikast um Maraskrove“. Guten bar paa ait gamalt rusta Sverd, som han hadde faatt hjaa Far sino, aa de tok han aa høgde Huvue taa Merrenn. Dette gav han Maure aa sa’e de: „her har du baade Mat aa Hus aa Herbergi du, detta tykki e er maate aat de“. So tok han Sverde aa hogde Merre aav tett framve Bogidn, aa de gav han Falke aa sa’e de ve han: „Bogidn aa Halsen faar vera nok aat de, før Løva e størst aa lyt’e hava største Luten, aa de bli bæ’i Lære aa bæ’a Si’udn, aa era de no nøgde me desse solaise som e ha bytt, so ta de kor sin Lut“. „Aa jau“, sa’e dai, „me era væl nøgde me dessa Byte; ko ska no du ha før Omaken din?“ „E ska ’ki ha noko e“, sa’e han, „før detta va snøggt gjort for me, aa difor vil inki e ha ai Grand før den Omaken“. „Ja vil du ’ki ha noko anna“, sa’e dai, „so ska du daa saa ait Ynskje hjaa kor taa uss“. Løva spurde daa fysst, ko Ynskje vil du ha hjaa me?“ „Aa e vil ha de“, sa’e han, „at e vil vera ai Løve nær e vil, aa ain Kar nær e vil“. „Ja de ska du faa“, sa’e Løva. „Ko vil du ynskje
