Mor aat Jamfrjugunn hadde, som e fyrr ha sagt, slegi sund den Spegillen som kunna garte, aa solais hadde ho ’ki noko te Retslai’ing. Ho hadde no vont, at de inki skulde skorte paa gilde Friara, men ingin fekk ho. Daa Riddar Veivan va gift’e me Døtte hennar, so raiste han me Kjeringenn radt te henne, men daa ho saag, at Døtte hennar endaa va i Live, vart ho so uppøst, at ho sprakk sund. No vart Riddaren me Kjeringenn Arving der te all den Medelen som fannst der, aa solais vart han ain mektig’e Mann. Si’a sende han Brev te Kunga i Rusland aa ba um aa saa tala ve han. Kungen samtykte de, aa ba han koma te se. Daa han kom te Kunga, uppedaga han alt som hadde hendt hono ifraa fysst te sidst. Kungen undrast myki, daa han fekk hoyre alle hass Hendils, aa han vart so gla’e i Riddaren aa Kjeringe hass, at han gjorde han te Graive aa sette han over ait stort Graivedøme.
Ai Gong va de ain Mann, som aatte ain stor’e
gild’e Gard me Aaker aa Eng, aa so hadde han ain
Aaker som va større en hine, aa den kalla han Storaakren.
Midt i dai Aakre vart de kor Sumar, me’a
Aakren sto i sin beste Vøkst, trakla ain rund’e svart’e
Flekk, som de alder fannst ait grønt Straa paa.
Detta va han fælt sinna fere Mannen aa ynskte, at
han skulde saa veta, kem som trødde ne Aakren hass,
so skulde han visst faa Like for Omake. Mannen
