dar Veivan bur. „Jau“, sa’e Gygre, „i Morgo ska e syne de kor han bur“. Ho sat ogso paa Stabba aa snudde Staik me dai lange Nasa sino, aa de va ain hail Ukse paa Spet. Jamfrjuga fekk Mat te Kvelds hjaa desse likesom hjaa hinne. Um Morgonen sa’e Gygre ve Jamfrjuga: „no maa du skunde de aat dessa Berge, du ser der burte, før du e vist Kjærasten hass Riddar Veivan, som vart aavstoli fraa hono; aa no ska han giftast um tryaa Daga me ai Gygrdøtte, som bur i desse Berge; Men no ska e segja de, koss du sta fara aat, nær du kjem’e der; du ska bjø’e d’e te aa spinne Gulltraa te saume Bru’pløgg me, so trur e ho tek’e ve de, aa nær ho daa spyr’e de, ko du vil hava før de, so ska du segja, at du vil saa Løv te aa sova hjaa Kjæraste hennar tryaa Næta; aa de faar du Lov te. Um Dagen e de inki Raa te aa faa tala ve han taa di, at han ’ki bli kvitt’e Bjødnehame, fyrr den Dagen han ska staa Bru’gom. Aa vi’are skyner du sjøl koss du ska laga de, nær du kjem’e der“. Jamfrjuga takka aa raiste derifraa. Daa ho kom aat Berge, so va Gygre aisemall haime, aa ho spurde um ho ’ki vilde hava ho te spinne Gulltraa te saume Bru’pløgg me. „E vait inki de“, sa’e Gygre, „kann du slikt du daa?“ Jamfrjuga svara ja aa synte henne Gullrokken sin. „Ko vil du hava for denna?“ sa’e Gygre. „Aa e vil inki anna hava“, sa’e denne, „ell e vil faa sova ai Natt hjaa Kjæraste dino“. „Aa jau“, sa’e Gygre, „de ska du faa“.
Men Gygre va ful’e ho; me di sama Riddaren skulde leggje se, gav ho hono ain Kvaldrykk, so at han alder hugsa se ai Grand. Jamfrjuga tok te aa
