Ai Gøng va de ai ung’e Gygrdøtte som va gift’e me ain gamall’e Jutul, aa me hono fekk ho inki Bødn. Ain Dag um Veten, som de va kome myki Nysnjø, gjekk ho i Snjøe, aa derme tok ho te aa blø’e Nasablo’. Blo’e draup ne i Snjøen, aa detta lyste so fint raudt aa kvitt. Daa ynskte ho, at ho maatte faa ai Døtte so rau’e aa kvit’e i Andlete som Snjøen, ho saag der. Trast derette vart ho fremmele, aa si’a, daa Ti’e hennar va komi, aatte ho ait Gjentebaadn, som va so oversle snill’e aa so rau’e aa kvit’e i Andlete, at daa ho vart store, hadde alder nokon set so fint Kvendfolk. Me’a denne Gjenta vaks upp, vart Mor hennar Ekkje. No tok ho te aa vera augundsjuk’e paa Døtte si, at ho skulde vera finare ell ho va sjøl, aa de va no taa di, at um de skulde koma ængon Friaren paa Garden, at dai fyrr vilde hava Gjenta ell Ekkja, Mor aat Gjentunn. Aa solais vart de me. Ho va fælande rik’e Kjeringe, aa difor kom de mange gruske Kara dit for aa fri te henne, men so snart dai føngo Auga paa Gjenta, gøvo dai ain go’e Dag um Ekkja. Detta merkte snart Kjeringe, aa so æsla ho se te aa drepa Døtte si, men ho tytte de va fælt aa gjera de sjøl, aa difor sette ho Tenestguten sin te aa gjera de. Guten hadde held inki vilja, men ho trjuga han te. Ho gav daa Gute ait Blekspann te hava Blo’e i, aa so skulde han skjera lite taa Tungesnippe hennar aa noko taa Haare
