Glugge te hono: „Andres, no koka Kjelen din utover“, sa’e de. Han rende upp daa i Heljoro aa tenkte ve se sjøl: detta va no ho Berit paa Flate de, men daa skrasla de aat hono norda i Sele, før han skulde tenkje de. For ho Berit kom inki fyrr um Morgonen. Han auste daa taa den Brimkjelen, sløkkte taa Varma aa stunda se haimigjøno de snøggaste han vann. Um Morgonen daa ho Berit paa Flate kom paa Haimstølen, fortelde han Andres henne alt de som hadde hendt hono Gjaardagen. Men ho Berit fortelde hono manga Gonge slikt, som hona hadde hoyrt aa set Ti ette onnor.
Nord i Bø va der ai’ gamall’e Kjering, som dai kalla gamla Gunhild. Ho va Ekkje. Ho vart inntaki i ain Haug te ai Kjering for aa hjølpe henne som Ljøsmor. Kjeringe hadde faatt baadnillt, aa ingin va te aa hjelpe henne anna ell Mannen hennar. Ho Gunhild hjølpte daa te so godt ho kunna; aa fælt hardt va de me Kjeringenn, men paa Slutna’n aatte ho ain stor’e Gut. No skulde denna Barsængkjeringe so væl som alle are hava Rjumegraut te Mat, trast ho hadde aatt, men dai hadde korki Rjume ell Mjølk, berre lite turt Brø. Ho Gunhild sa’e de: „du Mann sta gaa haim te me aa taka ain Smørtalerk, som staar paa ai Hylle; den vil e gjeva dikka, e, esse de vilja hava han“. Mannen vart gla’e aa Kjeringe endaa gla’are. Han gjekk men kom atte føruta. „Kifør kjem’e du atte føruta“, sa’e ho Gunhild. „Jau“, sa’e han, „de va grisla paa han, derme so va e ’ki go te taka han“. „Gakk att sta trast“, sa’e ho Gunhild, „aa be ho Ragndi Døtte mi
