Side:J. E. Nielsen - Gamla segner fraa Valdres.djvu/29

25

I ain Stølsdal som kallast Skakedalen e de mange Støla som hoyre Stele aa Bergi aa Nordrebø te; dai liggje noko paa kor Si’e aat ai Aan, som renn’e gjøno Dalen. Bøastøladn liggje paa vestre Si’unn aat Aa’nn. For mønge Aar si’a va de ain gamall’e Skomakar i Bø, som dai kalla Andres Halten, taa di, at han va halt’e aa gjekk me ain Trefot. Han va paa Støle i dai Ti’enn, at dai buførde paa Haimstølen. De raakte so te, at han va aisemal inni Sele aa kokte Brim, aa hine voro raiste haimte me Buførenn. Han fekk daa hoyre, at de kom ai Bufør, aa de lokka aa kalla so vænt. Han tenkte daa ve se sjøl: ska tru, at ho Berit paa Flate alt e rai’og’e haimte me Buførenn sinne. Ho hadde Stølen sin lite lenger nord. Han stirde uti Glugge, aa daa fekk han sjaa ai Haugakjering, som lokka Krøtøre sine aat Baite. Ho va so maatele stor’e, hadde brunt Haar, som hekk ne’over Eksladn hennar, aa de va so sidt, at de naadde ne’over Ovelive hennar aa radt ne paa Døse. Ho hadde rosa Oveliv, som va so vænt, at nær Sole skjain paa Rosidn, daa glansa de taa dai, aa so hadde ho svart’e Døs. Hona hulla mange fine Bulaatta, aa ain taa dai lærde han, so han let han paa Munnhorpa, aa den ha me ogso kunna si’a. Ho hadde stora faita Kyr, aa alla voro brondutta aa for de meste kollutta. Dai gjengo so fint ette henne nordigjøno, te dai komo aat noko store Hauga nord ve Feslettidn; der vart de tvert burte altsama for hono. Han la’e se burt paa Sænge aa stirde paa Brimkjelen, som vilde koke utover for hono, men han vart so magtlaus i Skrotte, at han inki va go te berge Kjelen. Ret som han laag, ropte de inni