han sto ve Stalldøre paa Grihamar, aa daa tok de te lyste taa Dage. So gjekk han inni Hoytreve aa gav Oykjo aa gjekk si’a inn, aa daa va Klukka lite over sjau; men daa va han so stiv’e taa Ri’ingenn, at de va nettupp han orka gaa inn. Daa han no kom inn, so spurde dai, kor han hadde vore, aa daa fortelde han alt sama.
No viste han inki endaa aa gjere Grai’e paa, ko dai Gardadn aitte, som dai hadde vore inne paa i Slidre; men daa de lai lenger ut paa Veten, vart han me Stogomanne (Manne paa Nyestogunn) aat Slidre te aa taka Toll: I dai Ti’enn hadde Bondin paa Stogunn Kødntoll hjaa Aalmuga baade i Vang aa i Slidre. Daa dai komo inn paa Røvang sa’e han Mons: „her va e um Joleftasnatte, e“. „Aa nai“, sa’e’Mannen, „de va ingin Fremand inne her daa“. „Ja de saago ’ki uss de“, sa’e han Mons, „men e va ute aa rai me Jolesvaino e, aa daa vøro me inne her lengi aa aato aa drøkko“. Mannen vilde ’ki tru de endaa aa sa’e de: „me saago daa ingin Ting va royvt paa Borde, korki Øl ell Brennevin ell Mat“. „Nai“, sa’e han Mons, „de tede alder korki paa Mat ell Drykk nokorstane, kor me voro inne; men vart de ’ki burte ain Vatssele her den Natte daa?“ „Jau“, sa’e Mannen, „de vart de, aa me ha laitt so myki ette hono, men me fønno han inki“. „E ska segja de kor han er e“, sa’e han Mons, „han sto utfor Dørenn her aa derme tok e han aa kasta han uppaa detta Take, aa der trur e at han finnst“. Aa daa dai komo uppaa Take, daa laag Vatsselen der nesnjøga. Daa laut Mannen tru. No raiste desse tvo Gard for Gard so over maaveta aa toko Toll. Saint ain
