Kveld komo dai te Store-Kvaale aa føngo Hus me Natte va. Dai søto aa svalla ve Mannen, aa endele sa’e han Mons: „her va e inne um Joleftasnatte e“. „Aa de va du inki“, sa’e Mannen, „for her va ingin a’n, som me veta taa ell dai, som hoyrde Garde te“. Han Mons fortelde der som han hadde fortelt paa Røvang, aa daa Mannen inki vilde tru, sa’e han: „men vart de ’ki nerivi ai Gjente or desse Benke tryaa Gønge ette in’an den Natte daa?“ „Jau, de va e de“, sa’e Gjenta, daa sat ho aa spann paa ain Rokk. „Ja e raiv de ne alla tryaa Gøngidn e“, sa’e han Mons. Daa løto dai tru. Um Morgonen ette raiste han Mons aa Stogomannen lenger so over, aa so komo dai te Raie. Dai helsa te Manne, aa han ba dai gaa inn, aa han skjenkte dai aa sat aa svalla ve dai ai Stund. So sa’e han Mons, at han hadde vore inne der Jolenatte. „Aa de va du nok inki“, sa’e Mannen, „for her va ’ki anna Folk ell Ly’en som hoyre Huse te“. Men han Mons fortelde, at han hadde fylgt Jolesvaino, aa so sa’e han de, at han aa ain taa Jolesvaino hadde vore i Stabure hass aa take Kødn. Mannen vilde inki tru aa sa’e, at han inki hadde sakna noko Kødn. Si’a gjengo dai aat Stabure alle tryaa, for der hadde Mannen de Kødne som Stogomannen skulde hava. Daa sa’e han Mons: „her i desse Børunn toko me Kødn“. „De kan inki vera mogele“, sa’e Mannen, „for e ha inki merkt at e ha mist noko der““. „Men vart de ’ki burte ait Kollkjerald daa“, sa’e han Mons, “som sto paa desse Borunn?“ „Jau“, sa’e Mannen, „me ha laitt ette di baade e aa Kjeringe, men me finne de ’ki att“. „E ska finne de e“, sa’e han Mons, „før me hadde de
