lite drøkkin; derme kom han te segja so uti Vere: „kor e min Hatt?“ aa trast kom de ain taa dessa som støndo der me ain Hatt aa sette paa Huvu’e hass. No toko dai te sa’e ve in’an: „kor e min Hest, kor e min Hest?“ Han Mons hadde Hug te fraiste detta me, aa sa’e som hine: „kor e min Hest?“ Aa paa Flekke kom de ain lai’and me ain Hest aa kasta han Mons upp aa, aa me di sama bar de i Vegen me haile Fylgi’e. Dai foro baade langt aa lengi ut over haile Vang aa radt te Slidre. Der voro dai inne paa ain Gard atte Røvang, aa der aato dai aa drøkko slikt dai vilde hava. No hadde han Mons alder vore so langt som te Slidre fyrr han, aa kor han kom der, so gjorde han nokra Pretto, før at han skulde kjenne att, kor dai hadde vore inne, um han skulde koma att ai onnor Gong. Daa dai gjengo ut att paa Røvang, sto de ain Vatssele ut for Dørenn, aa den tok han Mons aa kasta han upp aa ait Hustak. Dai raiste derifraa te Store-Kvaale, der vøro dai inne aa aato aa drøkko att. Daa dai gjengo ut att taa Kvaale, raiv han Mons ne paa Golve ai Gjente, som laag i ain Benk, tryaa Gonge ette in’an. Dai raiste derifraa te Raie i Slidre, aa der vøro dai inne att aa aato aa drøkko, som dai hadde gjort arestane; men fyrr dai raiste derifraa, va han Mons aa ain taa Jolesvaino inne i ait Stabur aa børo ut i Garden Kødn aat Oykjo sino me ait Kollkjerald; men daa dai hadde brukt Kjeralde de dai vilde, tok han Mons de aa gjoymde de bakafor ai Kødnbøro, so han trudde ’ki nokon skulde finne de att so braadt. Daa dai hadde vore der so lengi dai vilde, bar de attende som han tytte, aa daa viste han inki Ord taa, fyrr
