sin Dram ette Mate, sa’e han: „no hava me ’ki Stunde te kvile lenger, for me hava atte mest likeso langt som me ha fare“, aa so bar de att i Vegen me dai, men daa ho tytte de hadde li’e ain halv Time, stana han aa ba ho sjaa upp. Daa voro dai komne aat ain stor’e raumaala væn’e Gard. Daa dai komo inn i Garden, sa’e han, at ho skulde gaa inn aa so ut i Klevin, der vilde ho finne Døtte si; ho laag i Klevasængenn. „Men nær du kjem’e inn“, sa’e han, „so sit’e de ain gamall’e Laigdakall paa Stabba, aa han grin’e aa stire so illt paa de, men gaa du aat Kleva aa alder lætst sjaa han“. Aa daa ho kom inn, so sat de ain gamall’e ill’e Kar paa Stabba som grain so illt aat henne, at ho tenkte han hadde vilja rennt paa ho; men so strauk ho aat Kleva. Der va Døtte hennar, aa ho vart no gla’e for More kom, aa fortelde, kor de va helst han kom te henne aa tok ho denne Karen Aare fyrr. „Men e leve myki væl“, sa’e ho, „me hava so stor’e Gard, at det finnst inki nokon so stor’e der i Bygdenn“. So kom Mannen inn ogso aa fann Kjeringenn baade Mat aa Drykk, men si’a vart de annsamt um Kvelden; Døtte hennar fekk baadnillt aa de hardt nok. Ho pintest haile Natte te de lai mot Dage; daa aatte ho aa fekk se ain stor’e Gut. Aa si’a va ho ogsaa klenvori noko Daga, men so besna ho no Dagen kor. – Mannen fortelde um Joleskikken daires, aa ette di vart de nokolaine hjaa dai likesom her. „Me era hjaa in’an ain Kveld hjaa kor me mæ“, sa’e han, „aa Ungdomen lyt’e nok faa koma hit ain Kveld me aa moroe se“. Aa trast de vart myrkt um Kvelden, so kom de fulle Stoga slikt som fekk Rum, aa so va de me dai ain Spelemann,
